Stage is begonnen !
Blijf op de hoogte en volg Sanne
07 September 2016 | Kenia, Kisumu
De laatste twee dagen weekend, voordat stage begon, zijn we zaterdags heerlijk een avondje uit geweest! Helaas is de schoolregel "voor 01:00 thuis"...... Maar goed, het was super gezellig! Wat wel iets minder was, was de dag erna. We hadden namelijk afgesproken om 08:30 naar de kerk te gaan.. hahaha daar hadden we niet helemaal bij stilgestaan. De kerk was heel indrukwekkend om te zien! Heel anders dan in Nederland. Niet dat ik nou wekelijks naar de kerk ga bij ons, maar van de keren dat ik ooit ben geweest (communie, dat was het wel zo'n beetje) kan ik me nog herinneren dat het heel stil is in de kerk en iedereen luistert aandachtig naar degene die vooraan staat. Hier in Kenia is dat wel even anders! Natuurlijk wordt er aandachtig geluisterd, maar het wordt ook regelmatig afgewisseld met hele vrolijke muziek. Iedereen zingt mee en er wordt gedanst. Zo anders!
En toen, maandag 5-9, begon onze stage. Mijn god wat vond ik het spannend... Samen met Marijke gingen we met Sammy naar het Jaramogi Odinga Oginga Teaching Hospital. Millicent ging ook mee om ons te introduceren bij het hoofd van het ziekenhuis. We moesten daar onszelf een beetje voorstellen en zij maakte kennis met ons. Toen ging Millicent weg en wenste ons een fijne dag. Toen ging het beginnen.. Wat ik al raar vond, is dat er niemand was die ons rond kon leiden door het ziekenhuis. Dus werden we gelijk naar de afdeling gebracht waar we de eerste twee weken zouden werken; The Casualty Department. Eerste wat ik dacht "twee weken??? omg en als het nou niks is zit ik hier...". We begonnen onze dag met vooral het kijken naar wat er allemaal gebeurde op deze afdeling. Al snel was ik zelfstandig de vitale functies van patiënten aan het meten en liep ik overal naartoe waar interessante dingen te zien waren. Maar jesusmina, wat is deze afdeling (de eerste hulp) ontzettend leuk maar tegelijk ook heel heftig!! Ik heb dingen gezien in deze drie dagen die je nooit verwacht. Ik zal in het kort mijn eerste drie dagen even vertellen.
Op dag 1 keek ik dus vooral mee en in de loop van de ochtend begon ik met het meten van de vitale functies. Rond een uur of 10:30 werd er door de ambulance een mevrouw binnengebracht van begin 20. We had een motorongeluk gehad. Motorongelukken zijn trouwens de meest voorkomende ongelukken in Kenia. We had haar been behoorlijk verwond. Ze werd uit de ambulance gereden en binnen een paar minuten lag heel de gang vol met bloed. Het droop van de brancard af. Marijke stond op dat moment bij de "wondenkamer" en heeft gezien hoe het rechteronderbeen van deze mevrouw gehecht werd. Het was, zoals ik achteraf hoorde, een snijwond ter grote van haar hele onderbeen. Ondanks de hechtingen en al het verband bloedde het door het verband heen. Binnen no time zat de brancard opnieuw helemaal onder. Er werd van alles gedaan om het bloeden te stoppen. Uiteindelijk was het dan toch eindelijk een beetje onder controle. Ze lag inmiddels al zo'n drie uur op dezelfde brancard. 's Middags, rond 14:20, vroeg de arts of ik even wou helpen. We gingen naar diezelfde mevrouw toe. Ik moest helpen met het bed verrijden. Ze moest een foto laten maken van haar onderbeen en een echo van haar buik. Ze was namelijk ook 6 maanden zwanger en had ontzettend veel pijn rond haar navel. Ik vond het vreselijk om te zien hoeveel pijn ze had en hoe erg ze eraan toe was. De röntgen en de echo waren gemaakt en ze werd door ons naar de afdeling gereden voor opname ter observatie. Ondertussen dat mevrouw, door het personeel op de afdeling, in een bed werd gelegd, vertelde de arts mij wat de uitslagen van de echo en röntgen waren. Het onderbeen was inderdaad gebroken, dat had ik wel verwacht. Maar wat ik wel heel heftig vond was de uitslag van de echo. Op de echo was een dood kindje te zien...... Dat was heel erg om te horen... Ik ben er de rest van de middag mee bezig geweest dus heb verder die dag op de afdeling niks meer gezien.
Dag 2 verliep in het begin heeeeel rustig. Veel minder ongevallen dan maandag. Nog wat vitale functies gemeten en dat was het wel. Maar rond 15:00 kwam er toch nog iets spannends binnen! Wat was een jongen uit de gevangenis. Hij was er zo slecht aan toe... Hij had twee flinke hoofdwonden. Deze waren zo diep en zo groot dat je zo op de schedel keek! Indrukwekkend om te zien hoor! Omdat ik al gelijk zag dat deze jongen hechtingen nodig had, vroeg ik of ik bij het hechten mocht komen kijken. Natuurlijk mag dat! Ik ben tenslotte blank en kan toch alles?! Ik kwam daar binnen en het eerste wat de arts deed was van alles in me handen douwen. Handschoenen om aan te trekken, een fles chloorexidine, gaasjes. Want ik kwam toch helpen? Oke prima! Dacht ik. Dus ik vol enthousiasme die handschoenen aangedaan. Wil jij misschien hechten? Noouu laten we dat maar niet doen, ik kijk eerst wel! Dus ik naast die arts met de fles de wond schoonhouden en zorgen dat de arts zijn werk goed kan doen. Maar waar ik in het begin zo enthousiast over was, werd toch een beetje minder. Ik keek nog is goed zo lekker op zijn schedel en dacht "nou, als ik maar op mijn benen blijf staan"! Ondertussen ging het steeds slechter met de patiënt. Zijn hartslag steeg enorm, zijn bloeddruk daalde super snel, en ook ademen ging niet goed. Hij roggelde tijdens de inademing en had er heel veel moeite mee. En toen moest hij ook nog overgeven.. Maar ja, hij lag op zijn rug, kom geen kant op want overal zaten schaafwonden dus alles deed pijn. Ze gingen zijn maag leegpompen om te voorkomen dat hij zou stikken. Ook niet echt prettig om te zien.. Uiteindelijk waren de wonden gehecht en ging ik naar huis. Mijn werkdag zat erop.
Ik begon dag 3 gelijk met het vragen hoe het met die jongen van gister ging. Ik was er namelijk niet helemaal zeker van dat hij het zou overleven. Maar gelukkig maakte hij het naar omstandigheden goed en lag hij op de verpleegafdeling. Ik was weer gerustgesteld!! Toen begon de dag weer met ongevalletjes en dingetjes. Er kwam aan het einde van de ochtend een jongen binnen. Hij was gebracht door een man die hem op straat had gevonden. Het is een straatjongen. Overal blauwe plekken en bulten, en (natuurlijk) overal wonden. In zijn hoofd, zijn handen, zijn benen. Ik hobbelde er weer snel achteraan om te zien wat er ging gebeuren. Ik stond daar omheen met nog een aantal Keniaanse studenten. Op een gegeven moment vroeg de arts of één van ons wil proberen te hechten. En niemand van de Keniaanse studenten durfde het. Maar ikke wel!! Dus ik ging hechten voor het eerst! En heet viel best mee moet ik zeggen. Alleen de verdoving zetten vond ik niet zo prettig omdat dat voor de patiënt zo gevoelig is. Maar verder stelt hechten zelf niet zoveel voor. Deze patiënt werd ook naar de verpleegafdeling gebracht. De rest van de dag heb ik niet zoveel spannends gezien of meegemaakt.
Ik hoop de rest van mijn stage nog meer van zulke dingen mee te maken. En dan zullen jullie het zeker lezen!
xxx
En toen, maandag 5-9, begon onze stage. Mijn god wat vond ik het spannend... Samen met Marijke gingen we met Sammy naar het Jaramogi Odinga Oginga Teaching Hospital. Millicent ging ook mee om ons te introduceren bij het hoofd van het ziekenhuis. We moesten daar onszelf een beetje voorstellen en zij maakte kennis met ons. Toen ging Millicent weg en wenste ons een fijne dag. Toen ging het beginnen.. Wat ik al raar vond, is dat er niemand was die ons rond kon leiden door het ziekenhuis. Dus werden we gelijk naar de afdeling gebracht waar we de eerste twee weken zouden werken; The Casualty Department. Eerste wat ik dacht "twee weken??? omg en als het nou niks is zit ik hier...". We begonnen onze dag met vooral het kijken naar wat er allemaal gebeurde op deze afdeling. Al snel was ik zelfstandig de vitale functies van patiënten aan het meten en liep ik overal naartoe waar interessante dingen te zien waren. Maar jesusmina, wat is deze afdeling (de eerste hulp) ontzettend leuk maar tegelijk ook heel heftig!! Ik heb dingen gezien in deze drie dagen die je nooit verwacht. Ik zal in het kort mijn eerste drie dagen even vertellen.
Op dag 1 keek ik dus vooral mee en in de loop van de ochtend begon ik met het meten van de vitale functies. Rond een uur of 10:30 werd er door de ambulance een mevrouw binnengebracht van begin 20. We had een motorongeluk gehad. Motorongelukken zijn trouwens de meest voorkomende ongelukken in Kenia. We had haar been behoorlijk verwond. Ze werd uit de ambulance gereden en binnen een paar minuten lag heel de gang vol met bloed. Het droop van de brancard af. Marijke stond op dat moment bij de "wondenkamer" en heeft gezien hoe het rechteronderbeen van deze mevrouw gehecht werd. Het was, zoals ik achteraf hoorde, een snijwond ter grote van haar hele onderbeen. Ondanks de hechtingen en al het verband bloedde het door het verband heen. Binnen no time zat de brancard opnieuw helemaal onder. Er werd van alles gedaan om het bloeden te stoppen. Uiteindelijk was het dan toch eindelijk een beetje onder controle. Ze lag inmiddels al zo'n drie uur op dezelfde brancard. 's Middags, rond 14:20, vroeg de arts of ik even wou helpen. We gingen naar diezelfde mevrouw toe. Ik moest helpen met het bed verrijden. Ze moest een foto laten maken van haar onderbeen en een echo van haar buik. Ze was namelijk ook 6 maanden zwanger en had ontzettend veel pijn rond haar navel. Ik vond het vreselijk om te zien hoeveel pijn ze had en hoe erg ze eraan toe was. De röntgen en de echo waren gemaakt en ze werd door ons naar de afdeling gereden voor opname ter observatie. Ondertussen dat mevrouw, door het personeel op de afdeling, in een bed werd gelegd, vertelde de arts mij wat de uitslagen van de echo en röntgen waren. Het onderbeen was inderdaad gebroken, dat had ik wel verwacht. Maar wat ik wel heel heftig vond was de uitslag van de echo. Op de echo was een dood kindje te zien...... Dat was heel erg om te horen... Ik ben er de rest van de middag mee bezig geweest dus heb verder die dag op de afdeling niks meer gezien.
Dag 2 verliep in het begin heeeeel rustig. Veel minder ongevallen dan maandag. Nog wat vitale functies gemeten en dat was het wel. Maar rond 15:00 kwam er toch nog iets spannends binnen! Wat was een jongen uit de gevangenis. Hij was er zo slecht aan toe... Hij had twee flinke hoofdwonden. Deze waren zo diep en zo groot dat je zo op de schedel keek! Indrukwekkend om te zien hoor! Omdat ik al gelijk zag dat deze jongen hechtingen nodig had, vroeg ik of ik bij het hechten mocht komen kijken. Natuurlijk mag dat! Ik ben tenslotte blank en kan toch alles?! Ik kwam daar binnen en het eerste wat de arts deed was van alles in me handen douwen. Handschoenen om aan te trekken, een fles chloorexidine, gaasjes. Want ik kwam toch helpen? Oke prima! Dacht ik. Dus ik vol enthousiasme die handschoenen aangedaan. Wil jij misschien hechten? Noouu laten we dat maar niet doen, ik kijk eerst wel! Dus ik naast die arts met de fles de wond schoonhouden en zorgen dat de arts zijn werk goed kan doen. Maar waar ik in het begin zo enthousiast over was, werd toch een beetje minder. Ik keek nog is goed zo lekker op zijn schedel en dacht "nou, als ik maar op mijn benen blijf staan"! Ondertussen ging het steeds slechter met de patiënt. Zijn hartslag steeg enorm, zijn bloeddruk daalde super snel, en ook ademen ging niet goed. Hij roggelde tijdens de inademing en had er heel veel moeite mee. En toen moest hij ook nog overgeven.. Maar ja, hij lag op zijn rug, kom geen kant op want overal zaten schaafwonden dus alles deed pijn. Ze gingen zijn maag leegpompen om te voorkomen dat hij zou stikken. Ook niet echt prettig om te zien.. Uiteindelijk waren de wonden gehecht en ging ik naar huis. Mijn werkdag zat erop.
Ik begon dag 3 gelijk met het vragen hoe het met die jongen van gister ging. Ik was er namelijk niet helemaal zeker van dat hij het zou overleven. Maar gelukkig maakte hij het naar omstandigheden goed en lag hij op de verpleegafdeling. Ik was weer gerustgesteld!! Toen begon de dag weer met ongevalletjes en dingetjes. Er kwam aan het einde van de ochtend een jongen binnen. Hij was gebracht door een man die hem op straat had gevonden. Het is een straatjongen. Overal blauwe plekken en bulten, en (natuurlijk) overal wonden. In zijn hoofd, zijn handen, zijn benen. Ik hobbelde er weer snel achteraan om te zien wat er ging gebeuren. Ik stond daar omheen met nog een aantal Keniaanse studenten. Op een gegeven moment vroeg de arts of één van ons wil proberen te hechten. En niemand van de Keniaanse studenten durfde het. Maar ikke wel!! Dus ik ging hechten voor het eerst! En heet viel best mee moet ik zeggen. Alleen de verdoving zetten vond ik niet zo prettig omdat dat voor de patiënt zo gevoelig is. Maar verder stelt hechten zelf niet zoveel voor. Deze patiënt werd ook naar de verpleegafdeling gebracht. De rest van de dag heb ik niet zoveel spannends gezien of meegemaakt.
Ik hoop de rest van mijn stage nog meer van zulke dingen mee te maken. En dan zullen jullie het zeker lezen!
xxx
-
07 September 2016 - 19:49
Ton Hoppenbrouwers:
super leuk verslag. Je leert ontzettend veel . Ben benieuwd naar het vervolg -
07 September 2016 - 20:27
Jose V:
Super spannend Sanne. Zo maak je van alles mee. Super leerzaam. Leuk om te lezen.Geniet ervan!! -
07 September 2016 - 21:35
Celine:
Wauw , je maakt wel heftige dingen mee zeg!
Erg leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt san! -
07 September 2016 - 23:10
Colinda Van Der Sanden:
Jeetje Sanne wat een indrukken allemaal!
Jij gaat ontzettend veel ervaringen opdoen,
Geniet ervan!! xxx -
08 September 2016 - 14:00
Etienne:
Zo, wat een belevenissen zeg. Je weet er goed over te vertellen. Echt super dat je ook al zoveel mag doen. Veel succes en plezier daar verder. -
08 September 2016 - 20:57
Ome Remco En Tante Linda:
ERG heftig allemaal en dat zo in het begin van je stage. En wat ben je dapper ! Hou vol, meid. We denken aan je... -
08 September 2016 - 21:53
Astrid Danen:
Wow Sanne, indrukwekkend hoor en dit is nog maar het begin van je stage ! Wel heftig allemaal maar ook wij vinden je erg dapper.
Veel succes verder en vooral genieten.
Trots op jou! Xxxxx -
10 September 2016 - 13:23
Mark Brugel:
Hoi San,
Wat een indrukwekkende gebeurtenissen voor jou, je schrijft er zo mooi over en wat goed dat je zo vol met initiatieven bent! Ik hoop dat je nog heel veel interessante dingen meemaakt, ik duim voor je.
Groetjes, pap, je doet het super!
-
13 September 2016 - 09:44
Yvonne Van De Poll:
Hoi Sanne, goed te lezen dat je zo enthousiast en open in je stage bent!
Wat mij betreft ben je nu al een Supernurse!
Houd vol en ga zo door! Goed bezig!
Groeten van de collega van je moeder -
14 September 2016 - 12:51
Jack Raats:
Hoi Sanne,
Leuk om je belevenissen hier in het warme Kellebeek (het is nu 31 graden) te lezen.
Goed dat je het aan durfde die jongen te helpen terwijl anderen stonden toe te kijken.
Doe Sammy (Heet zijn tuktuk nog the flying dutchman?) de groeten.
Gr. Jack
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
